Het werk van Dolf Verlinden laat zich ook maar ten dele vangen in terminologie als ‘non-objective’, ‘reductief’ en van wat vooral binnen het Duitse taalgebied wordt aangeduid als ‘concrete schilderkunst’: begrippen die in het verlengde van de minimal art ontstonden. Afgezet tegen (post)minimalistische tendensen hecht hij immers grote waarde aan het creatieve proces, aan het werken op het snijvlak van planning, intuïtie en toeval. In het verlengde hiervan speelt ook het handschrift steevast een factor van belang – zelfs in doeken die op het eerste oog een zuiver geometrisch en verstild karakter lijken te bezitten.

De ‘toelaatbare imperfecties’, zoals Dolf Verlinden ze noemt, de onvaste lijn, het nadrukkelijk handgemaakte karakter van zijn werken, zijn immers ver verwijderd van een gelikt, technologisch perfectionisme. Juist deze eigenschappen verlenen zijn doeken en panelen een onmiskenbaar warm-organisch voorkomen – en dat is opmerkelijk, gezien zijn belangstelling voor geometrie en mathematische basisprincipes als schaal, maatverhoudingen en het ruimtelijk functioneren van vorm en volume.

‘Ik zal het organische niet snel verlaten. Een doek moet ademen, het is een organisme dat haar eigen ruimte nodig heeft. Dat beschouw ik als iets fundamenteels,’ aldus Dolf Verlinden. ‘En toch ervaar ik geometrie evengoed als een bevrijding, het biedt houvast én oneindige mogelijkheden. Juist in de geometrie zie ik aanleiding me persoonlijk en zuiver uit te drukken. To the point.’ Bovendien, ‘intuïtie corrigeert mathematische principes,’ zo stelt hij, ‘concepten kunnen én worden vaak bijgestuurd door de intuïtie – denk ik. Dus een zuiver rationeel verhaal wordt het nooit.’